> >

czwartek, 28 maja 2020

Pudełko

Mam pudełko.

A w nim smoczek, który Ryś miał w szpitalu, gdzie go poznaliśmy.
Małe butki.
Groteskowo mały rampers, kupiony przeze mnie, kiedy moich dzieci jeszcze w ogóle nie było. Na Rysia od razu za mały, na Rudzika od początku dużo za duży.
Zdjęcie USG małego Rudzika.
I oczywiście test, jedyny pozytywny w moim życiu.
Siadam na podłodze, rozpakowuję pudełko. Płaczę.
Co się dzieje z mózgiem kobiety, kiedy ta zostaje matką? Pewnie mataja ma na to badania. Ja nie wiem.
Wiem za to, że jestem smutna. Bo to się już nie powtórzy. Bo moje dzieci tak szybko rosną.
Wiem, że są ze mną tylko na chwilę, nie na zawsze. Ja mam zadanie. Żyć z nimi tak, żeby wyrośli na świadomych własnej wartości mężczyzn, potrafiących cieszyć się życiem pomimo przeciwności losu. I puścić w świat.

Nie ma ich teraz ze mną.
Ryś wrócił do przedszkola. Rudzik zaczął adaptację w żłobku.
Jeszcze teraz mnie potrzebują. Jeszcze przybiegają do mnie z płaczem i bubu na kolanie. Jeszcze szukają moich ramion.

Ale już niedługo. Za moment będą ukradkiem ocierać buzię po matczynym buziaku. Za chwilę usłyszę "mamo no weź, koledzy patrzą". Ba, już usłyszałam "mamo mogę iść do Wiktorii?". Ale jak? Sam? Beze mnie? Przecież Ty dziecko jesteś malutki! Jeszcze nie teraz! Jeszcze chwilę zostańcie moi, tylko moi.

Bo za chwilę ja...

będę miała tylko pudełko.







piątek, 17 stycznia 2020

Cud narodzin

Rok temu o tej porze myślałam, że umieram. A było zupełnie odwrotnie. To wtedy narodziło się coś, czego nie potrafię ogarnąć rozumem. A i serce ma z tym niemały kłopot. Bo czy można kochać aż tak? Rok temu o tej porze narodziłam się jako matka dwóch synów. Jako matka biologiczna. Ten dzień już na zawsze będzie czymś więcej niż urodzinami Rudzika. Będzie też rocznicą czegoś tak silnego emocjonalnie, intensywnego, tak niesamowitego i majestatycznego, że już tydzień przed moje emocje były napięte jak struny. I płakałam co chwila.

W ten dzień wydałam na świat dziecko.

To nic, że poród nie był spełnieniem moich marzeń. To nic, że coś tę magię zaburzyło, zmieniając ją w procedurę medyczną. To nic, że bolało jak szlag przez prawie dobę. Dobę!
Ja i tak na zawsze zapamiętam moment, kiedy podali mi go policzka.
I mogłam w końcu pocałować moje dziecko.
Zapamiętam pierwszą myśl, wypowiedzianą głośno między szlochami: "Boże, jaki piękny". A przecież w tamtym momencie, taki prosto z brzucha, nie był piękny, chyba. Dla świata. Ale dla mnie był najpiękniejszy.
I już wtedy, mimo że zabrali go tylko do taty, czułam się tak, jakby razem z nim zabrali część mnie.
Moje życie weszło w inny wymiar.

Ten rok był dopełnieniem mojego macierzyństwa. Bez tego stresu, który towarzyszył mi przy Rysiu w pierwszym roku jego życia. Tu była tylko czułość, ufność i pewność, że to ja wiem, co jest dla mojego dziecka najlepsze. Nie mama, nie babcia, czy inni dobrze radzący. To moja intuicja, bezbłędne odczytywanie jego potrzeb sprawiły, że otaczał nas spokój. Miałam siłę trwać przy swoim. Na pytania, po co tyle noszę, po co usypiam przy piersi, po co biorę do łóżka, bez mrugnięcia okiem odpowiadałam "Bo on tego potrzebuje, a ja tego chcę". O dziwo, to kończyło wszelkie dyskusje. A Rudzik...oddawał mi swój spokój. Uspokajał się gdy tylko dotknął moich włosów, a mnie zalewała fala szczęścia.
To był rok tulenia się w chustach, karmienia piersią, odkrywania tego małego człowieka. Piękny rok❤️
Znajoma zapytała mnie, czy wyobrażam sobie jeszcze moje stare życie bez dzieci. Pewnie że tak. I śmiem twierdzić, że było naprawdę zajebiste, mimo bólu niepłodności. To było życie, w którym było dużo przeczytanych książek, czasem kolacje z mężem, wino wieczorami. Robienie siku bez publiczności. Wyjścia z domu z torebką mieszczącą zaledwie portfel i telefon, a nie dwa bidony, ciuchy na zmianę, mokre chusteczki, patyk udający pistolet, kilka kamieni i kasztanów oraz piszczącą żyrafę. Wakacje, podczas których mogłam leżeć do góry brzuchem i robić nic. I sen. Dużo więcej snu. No miało to swój urok.
Ale to teraz czuję, że żyję naprawdę.

Teraz mam wszystko.


czwartek, 17 października 2019

Gdy jest mi źle, piszę bloga

Niemoc twórcza, brak chęci, brak motywacji, no i brak najważniejszego - czasu. Dlatego zniknęłam. Ale widzę, że nie tylko ja. Zauważyłam tendencję do braku nowych postów w całej blogosferze. Pochłonęło nas życie, i dobrze, bo i tak za dużo czasu spędzamy w wirtualnym świecie.
A dziś, mimo braku czasu (post piszę na komórce, z Rudzikiem przy piersi), wracam do bloga, bo jest mi źle. Jest mi cholernie źle i mam kryzys. Zresztą, ten stan trwa już od jakiegoś czasu. Jestem zmęczona. Dziś Rudzik kończy 9 miesięcy, a pochłania mój czas bardziej, niż gdy był noworodkiem. Lęk separacyjny to u niego level hard, do tego stopnia, że wpada w histerię, jak przechodzę z salonu do kuchni, które to pomieszczenia są de facto jednym, oddzielonym wyspą. Najchętniej byłby tylko na rękach. Nie mogę nic ugotować, bo łapie się nogawek moich spodni i płacze. Drzemki w dzień tylko przy piersi, ewentualne na spacerze, czyli znów nie jest mi dane usiąść, chyba że z nim na rękach. Każda próba odłożenia go do łóżeczka kończy się płaczem, jak tylko robię krok w stronę drzwi pokoju. Nie mogę odpocząć nawet wieczorem, bo jak nakarmię i położę Rudzika, idę do Rysia, żeby mu poczytać i pobyć z nim przed snem. Na dół schodzę po 21, po to, żeby ogarnąć syf po kolacji (piszę dosadnie, bo tak to przy blw wygląda), i jakoś koło 22h Rudzik się budzi i domaga piersi. Tata nie jest w stanie go wtedy uspokoić, zresztą ja bez piersi też nie. Udaje mi się go położyć może na godzinę, dwie, w tym czasie raptem udaje mi się wypić herbatę i wziąć szybki prysznic, po czym Rudzik znów się budzi. Biorę go wtedy do siebie do łóżka. I tyle z czasu dla siebie, o czasie dla męża nawet nie wspomnę.
A propos blw, jedzenie to kolejny trudny temat. Rudzik zaczął coś tam jeść jakiś miesiąc temu, ale nie trwało to długo. Po jednym kroku w przód mamy dwa w tył. Nie je prawie nic poza moim mlekiem. Spędza mi to sen z powiek. Mamy skierowanie na badania krwi, żeby sprawdzić poziom żelaza, bo skąd on niby ma to czerpać, jak do brzuszka trafiają znikome ilości jedzenia? Łyżeczka jest na nie, kawałki lądują na podłodze, zupy z kubka na ścianie, a także z lubością są rozsmarowywane na tacce. I wisienka na torcie - Rudzik ma chyba alergię na jajka. Staję na rzęsach, żeby coś mu ugotować,  pożywnego, zdrowego, bez jajek, gęstego odżywczo, a potem prawie płaczę, jak wszystko zjada pies, z podłogi...
I jeszcze jestem sama. Dzień w dzień. Mama daleko, jakoś nie kwapi się do odwiedzin. Czasem dzwonię, ale często nie może gadać, bo akurat jest u bratowej na kawie...Więc ja kolejny dzień, kolejny miesiąc, piję tę kawę w samotności. Wszędzie mam daleko, więc rzadko jeżdżę na spotkania dla mam. Dużo jest tego we Wrocławiu, ale dla nas to cała wyprawa, poza tym, wolałabym spotykać się z kimś, kogo znam, z kim mogę pogadać na różne, czasem intymne tematy, a nie z grupą obcych kobiet.
Więc tak to wygląda. I być może będę pisać częściej, bo chyba znów potrzebuję terapii, jaką był dla mnie blog.
Żeby zakończyć trochę bardziej optymistycznie, bo mimo wszystko mam się z czego cieszyć, napiszę, że chłopcy są cudowni. Ryś wkroczył w etap "a dlaczego?" i wspaniale nam się dyskutuje 😉

sobota, 27 lipca 2019

Tu i teraz

I nadszedł ten moment, kiedy post piszę na komórce. Z góry więc przepraszam za jego ułomność, a korektę postaram się zrobić, jak dane mi będzie zasiąść do komputera (nigdy?).
W głowie mam wiele tematów, na które chciałabym popisać, brakuje mi tego, ale czasu jak na lekarstwo. W tym momencie w ciągu dnia stać mnie na zjedzenie śniadania, wypicie kawy i opróżnienie zmywarki. Resztę wypełnia ptaszek zwany Rudzikiem. Czy to tzw hajnid? Chyba nie, jego zachowanie nie do końca zgadza się z definicją high need baby. To taka huba, cycuś mamusi, jak zwał tak zwał. Grunt, że mama musi być. Wi fi musi mieć zasięg, inaczej jest tragedia, koniec świata i histeria. Mamoza taka. Rudzik zasypia zawsze przy karmieniu i potrafi spać na mnie 2-3 godziny. Po takim seansie jestem cała sztywna i tyłek mnie boli od siedzenia. Za to FB mam przejrzany wzdłuż i wszerz, książki lecą jedna za drugą, a ostatnio wciągnęłam się w Wielkie kłamstewka. A teraz doszło też pisanie posta. Tyle rzeczy można zrobić przy karmieniu!
Nie myślcie, że nie próbowałam go odkładać. Oj, próbowałam, nie raz, nie dziesięć razy. Nie da się. Moje dziecko ciągle jest nieodkładalne. I dobra, tak będzie, nie przeszkadza mi to, mimo jasnej krytyki mojej mamy. To minie przecież, i już wiem, że będę za tym tęsknić.
No i właśnie, cycuś. Cycuś jest najlepszy. Słodki, ciepły i smaczny. Woda jest be, aż buzię wykręca. Cukinia to zuo, a batat to już w ogóle. Jednym słowem, nijak idzie nam rozszerzanie diety. Myślę sobie, że to początki i będzie lepiej. Rudzik siedzi tylko podtrzymywany, więc nie do końca widzę u niego oznaki gotowości do jedzenia innych rzeczy niż mleko, mimo skończonych 6 miesięcy. I znów, nie przeszkadza mi to. Nie spieszymy się. Mamy czas. Nie chcę na razie podawać słoiczków, od początku lecimy z blw.
Z czego to wynika? Przy Rysiu tak mi się spieszyło. Tak czekałam na ten "magiczny" moment, kiedy w końcu będę mogła mu podać tę marchewkową papkę. Fakt, że mniej wtedy wiedziałam, ale też jakoś wszystko chciałam przyśpieszyć. Teraz jest odwrotnie, patrzę, jak chłopcy szybko rosną, jak z noworodków zmieniają się w raczkujące niemowlęta, a z niemowląt w rezolutnych żłobkowiczów. I tym razem chcę to spowolnić. Chcę jak najdłużej cieszyć się ich beztroską, swobodą, radością życia. Do czego ten pęd? Po co nam to? Wolałabym zatrzymać te chwile, kiedy Ryś mówi swoje pierwsze "tocham", do brata oczywiście. Kiedy śmiejemy się do rozpuku całą czwórką. Kiedy Rudzik cały aż chodzi z radości, gdy starszy brat wraca ze żłobka. To tu i teraz liczy się najbardziej. Dziś kończę 37 lat. Jak patrzę na te dwie cyferki, to zastanawiam się, jak to możliwe. Czuję się tak młodo, a czas płynie. I wszystko mija. Więc korzystajmy z tego, co mamy w danej chwili, bo, jak mówi mój mąż, nasze dzieci tylko raz są w tym wieku. Dlatego pozwalam, by ta moja huba korzystała ze swojego drzewa ile chce. A ta druga huba, trochę większa, niech czuje, że zawsze jesteśmy w 100% dla niego.
Jutro wielki dzień - chrzcimy Rudzika. A za tydzień zabieramy maluchy do Francji. Będzie wesoło 😊

poniedziałek, 1 lipca 2019

O Rysiu

Dziś, pierwszy raz od długiego czasu, mam nieco wolniejszy wieczór. Wahałam się między napisaniem tego posta, a złożeniem wniosku 500+. Ale ponieważ ostatnio bardzo zaniedbałam bloga, wniosek będzie musiał poczekać:)
Dzieci śpią, mąż uciekł na team event, a ja siedzę i się relaksuję. Nie żebym przy nim nie mogła, ale dziś wyjątkowo dobrze mi samej. Łatwiej będzie mi się skupić i napisać Wam kilka słów o Rysiu. A właściwie o małym Ryszardzie.
Czas tak szybko mija, mam wrażenie, że dopiero przywieźliśmy go do domu, a tu proszę, mam w domu małego kawalera. Wydaje mi się, że wchodzimy na wyższy level i to z zawrotną prędkością. Ryś jest coraz bardziej samodzielny. Sam idzie myć rączki, sam otwiera lodówkę i mówi, na co ma ochotę, sam wchodzi do auta, ubiera buty, rozbiera się. Już dawno pożegnaliśmy smoczek, powoli żegnamy pieluchę (tu akurat opornie nam idzie, ale nie mam ciśnienia), w ostatnich dniach śpi w otwartym łóżeczku, bez szczebelek, które sam zaczął demontować. Taki dorosły chłopczyk mi się robi.
Zrobił się też bardziej czuły, chętniej się przytula, zwłaszcza do brata. Całuje go w nóżki, w czoło, głaszcze po główce, jest naprawdę bardzo troskliwy i uwielbiam na nich patrzeć, rozczula mnie to bardzo.
Oczywiście ma też drugą twarz, bywa bardzo niesforny i dużo energii wkładamy w to, żeby zapanować nad jego emocjami. Ja wiem, że to dwulatek, ale naprawdę zastanawiam się, czy wszystkie dzieci w tym wieku tak się zachowują, czy tylko mój syn. Czasem jest nam trudno, nerwy mamy napięte jak postronki, cały czas staramy się reagować na jego złe zachowanie w duchu pozytywnej dyscypliny, ale bywa, że po prostu nie dajemy rady. Bo Ryś jest zupełnie głuchy na słowo "nie". Możemy sobie powtarzać do woli, i tak zrobi swoje. Zawsze. Tłumaczymy mu, że pewnych rzeczy nie wolno, że nie wszystkim można się bawić, że pewne rzeczy są niebezpieczne, a i tak najfajniejszą zabawką pozostaje robot kuchenny, moja prostownica do włosów, blender, toster itp. Tak naprawdę już to olewam i pozwalam mu się tym bawić, pod warunkiem, że nie próbuje podłączyć całej tej menażerii do gniazdka. Bo zdarzało się.
Bardzo lubi pomagać mi w ogrodzie. Bierze konewkę i podlewa. Podpatruje mnie i naśladuje. Czasem rodzi to zabawne sytuacje. Pewnego dnia zaobserwował, jak wyrywam chwasty w ogródku ziołowym, gdzie mam lawendę, bazylię i rozmaryn. Więc jak tylko skończyłam i weszłam na chwilę do domu, to Ryś zabrał się do roboty. I był z siebie taki dumny, z takim przejęciem wołał "mama pać!", że nie byłam w stanie się gniewać, jak zobaczyłam wyrwane krzaczki rozmarynu...Wszystkie.

Jakiś czas temu zaczął w końcu mówić. Idzie mu coraz lepiej, choć mówi bardzo niewyraźnie. No i mówi w dwóch językach, co jest dla nas kłopotliwe, bo nie zawsze go rozumiemy. Ja jestem nastawiona na polski, i spodziewam się, że w tym języku będzie się do mnie zwracał. Ale właśnie, ja się spodziewam, a Ryś wybiera sobie słowa, które mu bardziej pasują, które łatwiej wymówić, albo które lepiej zapamiętał. I czasem w głowę zachodzę, co on do mnie mówi, jak na przykład słyszę jakieś "kuto". I ja niby wiem, że to znaczy "nóż", i gdyby powiedział to mój mąż, to nie byłoby to dziwne. Ale jak mówi to Ryś, to jakoś ciężej kojarzę. Zresztą, to samo ma mój mąż, czasem to my sobie nawzajem tłumaczymy, co nasz syn do nas mówi:) Ale tak w ogóle dwujęzyczność jest super.

To chyba tyle na dziś, lecę poczytać. Zapisałam się do naszej wiejskiej biblioteki i okazało się, że jest ona świetnie zaopatrzona, więc mój ukochany Kindle poszedł w odstawkę (no dobra, nie jest mój, ale już dawno został zaanektowany). Aktualnie poznaję Chyłkę. Mroza znam, ale tej serii nie czytałam.


poniedziałek, 24 czerwca 2019

Wywiad

No nie mam czasu pisać 😕
W ramach rekompensaty wrzucam nieskromnie wywiad, którego udzieliłam tuż przed urodzeniem Rudzika.
Enjoy 😊

WYWIAD

wtorek, 14 maja 2019

Strach

O dzieci. O to, co może je spotkać...
Chcę, żeby moje dzieci, jeśli kiedykolwiek usłyszą "tylko nie mów nikomu", zrobiły dokładnie odwrotnie.

I jako rodzic, obiecuję

zawsze słuchać tego, co mówią
zawsze słyszeć to, czego nie mówią
uczyć wyznaczać granice
szanować sprzeciw i słowo "nie"
ufać im i wierzyć
reagować

nie zostawiać sam na sam z księdzem