Moja historia

Zaczęliśmy na luzie, z uśmiechami na twarzy, z wielka ochotą na zmianę naszego dotychczasowego życia. Pierwszy, drugi, trzeci miesiąc - spoko, mało komu udaje się od razu. Później pojawiły się wątpliwości, czy na pewno wszystko jest ok, no bo liczyłam dni płodne, niby było ok, a ciąży brak. Do lekarza poszłam po jakichś 7-8 miesiącach, miałam wtedy 29 lat. Usłyszałam, że mam się nie martwić, że przed 30-stką do roku to norma. I kolejne złote porady: "Proszę się odstresować", "Proszę wyjechać na wakacje", "Proszę zapomnieć, że się Państwo staracie". Taa...łatwo powiedzieć. Potem był monitoring cyklu i pierwszy problem, moje pęcherzyki nie pękają. Niby coś tam rośnie, ale prawdopodobnie nie ma owulacji. Zmieniłam lekarza, przepisał mi clostilbegyt, zbadaliśmy przyszłego Tatę. U niego na szczęście nie ma żadnego problemu.
Za to u mnie...owulacja raz jest, raz jej nie ma. Pęcherzyki, jeśli pękają, to albo bardzo wcześnie (prawy jajnik - 10dc), albo bardzo późno (jajnik lewy - 18dc). Nic dziwnego, że z kalendarzykiem się nie udawało. Zrobiłam mnóstwo badań, nic nie wyszło. W końcu, po 3 latach biegania od lekarza do lekarza, decydowaliśmy się na inseminację. Wcześniej miałam zrobić jeszcze drożność jajowodów. Szykowałam się do zabiegu, czekałam na miesiączkę. Długo nie przychodziła, zrobiłam test. Nie pierwszy, nie ostatni. Wtedy pierwszy raz zobaczyłam dwie kreski. Byliśmy przeszczęśliwi! Powiedzieliśmy rodzinie, ja powiedziałam szefowej (głupia ja, więcej tego nie zrobię). Zrobiłam betę (test ciążowy z krwi), 34, trochę niska, ale ok, wczesna ciąża. Nasze szczęście trwało dwa tygodnie. Potem przyszła znienawidzona już wtedy miesiączka potwierdzając ciążę biochemiczną. Byłam wściekła na los, że aż tak bezdusznie sobie z nas zakpił. Byłam już wtedy w lekkiej depresji, potem było tylko gorzej. Poszłam do tego samego lekarza, który skierował mnie na drożność, powiedziałam mu o ciąży, stwierdził, że przynajmniej wiemy, że jajowody są drożne i zaproponował inseminację w kolejnym cyklu. Miałam sporo wątpliwości co do tej drożności, ale zaufałam. Były dwie inseminacje i ani jednej ciąży. Wtedy się poddałam, byłam w kiepskim stanie psychicznym, miałam dość tego, że nasze życie kręci wokół jednego tematu. Daliśmy sobie spokój na rok, ale gdzieś w głębi serca wierzyłam, że właśnie teraz nam się uda, w końcu udało mi się odstresować, pojechaliśmy na wakacje. Nic z tego. Ciąży brak.
I wtedy pomyśleliśmy pierwszy raz o IN VITRO. Poszliśmy do kliniki, lekarz skierował mnie na tę przeklętą drożność. Okazało się, że jeden jajowód jest zupełnie niedrożny, drugi wpuścił płyn, ale już go nie wypuścił, w dodatku jest na nim mnóstwo zrostów. Wściekłam się na poprzedniego lekarza, przecież zapewniał mnie, że skoro była ciąża, to jajowody są na 100% drożne. No cóż, nie miał racji.
Zakwalifikowaliśmy się do programu rządowego i wstąpiła w nas nowa nadzieja. Pomyślałam sobie, że skoro to problem niedrożnych jajowodów, to NA PEWNO nam się uda.
Dziś jestem po pięciu transferach, podano mi w sumie 7 zarodków, i nadal nie jestem w ciąży.
Ale nadzieja umiera ostatnia:)