Idę naprzód!

Wczoraj spotkało mnie coś niesamowitego. Byłam w klinice na wizycie, takiej podsumowującej leczenie. Jak tylko tam weszłam, coś mnie uderzyło, coś było nie tak, jak podczas moich wcześniejszych tam pobytów. Nie wiedziałam na początku o co chodzi, ale już po chwili dotarło to do mnie z całą mocą. Smutek. Żal. Brak uśmiechu, niespełnione nadzieje, rozpadające się związki, cisza, oczekiwanie, rozczarowanie, gorzki smak łez. Ściany kliniki aż od tego puchną, wszystko jest przesiąknięte tym ogromnym smutkiem. Jak się cieszę, że to już za nami! Chciałam jak najszybciej stamtąd wyjść i nigdy nie wracać. Po raz kolejny pomyślałam, jak cudowne jest to, co teraz robimy, jaki to ma dla nas ogromny sens. Przypomniałam sobie nas, czekających na wizytę, transfer, już nawet nie mających nadziei, ale idących w to do końca. Nie mogę powiedzieć, że tego żałuję, bo musieliśmy zrobić wszystko, co możliwe, żeby być tu, gdzie jesteśmy teraz, z czystym sumieniem. Ale nigdy więcej!Te dziewczyny, które dopiero zaczynają stymulację, jeszcze uśmiechnięte, ale już przerażone. Ile z nich będzie siedziało na tym korytarzu za kilka miesięcy, z coraz słabszą nadzieją, z coraz większą depresją?
I potem pomyślałam sobie o naszym kursie. Gdzie wszyscy są radośni, odprężeni, w dobrym humorze. I nie mogłam się doczekać kolejnej sesji! My też mamy nadzieję, ale mamy też 99% szansy na jej spełnienie. Teraz już nikt i nic nie odbierze nam marzeń o dziecku. Odbębniłam wizytę, wyszłam na ulicę i miałam ochotę podskoczyć z radości, że już wiem, że jestem na najlepszej drodze, że cieszę się tak, jak chyba nigdy. Że teraz mam taki przeogromny spokój w sercu, poczucie, że to co robimy ma głębsze znaczenie. Miałam ochotę mówić o tym obcym ludziom, których mijałam:)
Wiecie, co poczułam?

WOLNOŚĆ ♥