Przemyślenia

Widziałam się ostatnio z ciężarną koleżanką, która sama borykała się z niepłodnością. Zaszła w ciążę po drugiej próbie IVF. Wie o mojej drodze i o adopcji. I nie wiem, jakoś tak od niej wyjątkowo oczekiwałam większego zrozumienia. A ona powiedziała mi, żebym się nie martwiła, że mi też się "uda". Co niby ma mi się udać. W ciąży najprawdopodobniej nigdy nie będę i zaakceptowałam ten fakt całkowicie. Nie było to łatwe, dlatego tym bardziej nie jest łatwe przekonywać do tego kogokolwiek.
-"Zobaczysz, uda Ci się"
-"Nie uda"
-"Uda, zobaczysz, ja też tak mówiłam, dotknij brzucha, może się zarazisz"
No jasny gwint. Ciążą się nie zarażę. Nie udało mi się 6 razy i już mi się nie uda. Ale uda mi się adopcja!
Wiem, że to nie zła wola, że to wyraz troski, ale trochę mnie to wkurza i jest mi przykro.
Czy ludzie się boją? Czy po prostu tak trudne jest zaakceptowanie, że ktoś może nie być w ciąży.
Tak bym chciała, żeby ludzie, którzy wiedzą, co w tym momencie przechodzimy, powiedzieli mi, że będę dobrą mamą, że życzą nam powodzenia, krótkiego czekania.
Na szczęście są i takie sytuacje:) Dziewczyny, N. i K., jesteście obie kochane, bo od Was słyszę właśnie takie życzenia, dostaję od Was wielkie wsparcie i mnóstwo pozytywnych emocji. Wspieracie mnie bardziej niż mama, bardzo Wam za to dziękuję. Bardzo:)
Miłego weekendu:)