Blaski i cienie

No...łatwo nie jest:) Nasze dziecko jest wymagające. Śpi, je, płacze. Taki schemat, każdego dnia. Dzieci płaczą, wiem. Ale nasze się wydziera. Zanosi się. Ciężko mi jest wtedy i często płaczę razem z nim. Głównie dlatego, że nie wiem, jak mu pomóc i dlaczego płacze. Jest nakarmiony, przewinięty, wyspany i płacze. Pręży się, sztywnieje. Niestety myślimy, że te 10 dni, kiedy leżał sam w szpitalu, gdzie nikt go nie przytulał, nie nosił, nie dotykał, nie głaskał, zbierają teraz żniwo. Powoli uczymy się siebie, coraz częściej udaje mi się go ukoić, ale ciągle czuję się...nie wiem, winna. I jest mi smutno, bo wiem, że to nie bicie mojego serca czuł przez 9 miesięcy. I myślę, że to dlatego nie łatwo jest mi go uspokoić. Chciałabym nosić go w chuście, była u nas chuściarka, pokazała mi wiązania, kupiłam super chustę...zawinęłam go raz. Wygina się strasznie, nie mogę tej chusty dobrze dociągnąć. Fakt, że jak już mi się udało, było cudownie, Ryś był spokojny, ja też, mogłam całować to piękne łyse czółko:) No ale póki co powtórki nie było. 
Czas leci szybko, mały ma już miesiąc. Jest coraz bardziej komunikatywny, patrzy na nas, obserwuje otoczenie, zaczyna dostrzegać swoje rączki.
Za to noce przesypia pięknie. Budzi się na jedzenie co 4-4,5 godziny. Czasem co 3. Je, zmieniamy pampersa i śpimy dalej. Ale i tak jestem zmęczona i niewyspana. Był nawet taki wieczór, ciężki, kiedy umyłam sobie twarz...płynem do higieny intymnej:D Zorientowałam się dość późno, że coś słabo się pieni:D

Macierzyństwo ma swoje cienie.

A jeśli chodzi o blaski, to dziś cały dom dla mnie pojaśniał, bo dziś, po raz pierwszy,  mój syn się do mnie uśmiechnął:) Patrząc mi prosto w oczy, całkiem świadomie posłał mi najpiękniejszy na świecie pierwszy uśmiech:)