Mamine strachy

Jest ich tak dużo i codziennie pojawiają się inne. Na szczęście niektóre znikają:) Pamiętam naszą pierwszą noc, mały w łóżeczku a ja na materacu na podłodze obok, nie zmrużyłam oka, bo ciągle nasłuchiwałam i patrzyłam, czy oddycha. Zresztą ciągle tak mam, zdarza mi się go obudzić, bo boję się, że nie oddycha i muszę go koniecznie ruszyć:) A że Rysiu to mały susełek i śpi nawet po 6 godzin w nocy (słyszę Wasze westchnienia, pewnie niektórzy zazdroszczą;), to zdarza się to dosyć często. Moim największym strachem jest Syndrom Nagłej Śmierci Łóżeczkowej. Więc jak się budzę i widzę, że on śpi już 5 godzin, to go szturcham:) Nie ma spania:D
Boję się, że jest za duży. Bo jest wielki. Nie ma nawet dwóch miesięcy, a waży ponad 6 kg. Że ma za słabe mięśnie. Że nie dźwiga głowy, jak leży na plecach, a ja podnoszę go za rączki. Tu akurat pani neurolog mnie wystraszyła, bo powiedziała, że powinien próbować ciągnąć głowę.
Bałam się szczepienia. Strasznie. Wcześniej, zanim zostałam mamą, miałam bardzo jednoznaczne podejście - szczepić i kropka. Jak się ma dziecko, to jednak wszystko się zmienia. Naczytałam się o skutkach ubocznych, o NOP, autyzmie i już nie byłam tak zdecydowana w moich poglądach. Ale szczepić trzeba. Rysiu został ukłuty w grubiutkie udko. Dobrze, że nie jest chudziutki, bo jak zobaczyłam tę długą igłę, to myślałam, że zemdleję. A znam się trochę, bo trochę się kłułam i wiem, że igła niekoniecznie musi mieć 2 centymetry długości...Teraz jestem na etapie obserwowania małego, ale raczej wszystko jest w porządku.
I boję się wychodzić z nim z domu:) Ale to już coraz mniej, nawet byliśmy w mieście, Rysiu poznał kumpli, a ja spotkałam się z ludźmi z pracy i innymi mamusiami. Byłyśmy nawet na lodach! Trochę wrzeszczał w foteliku na początku, bo chyba tak jak mama lubi szybką jazdę:) Stanie w korkach go nie kręci;)
Żeby nie było, nie jestem spanikowaną mamusią, już nie. Teraz nawet jak Rysiu płacze, to nie przejmuję się, co powiedzą ludzie na osiedlu. Po prostu idę dalej, a mały szybko przestaje płakać. I odkryłam, że nie tylko moje dziecko robi sceny:) Każdemu się zdarza, więc chyba wszystko z nami w porządku.
Robimy ogromne postępy. Rysiu ogląda swoje rączki, śmieje się do mnie pełną buzią, próbuje chwytać zabawki. Strasznie mnie to wzrusza, bo jeszcze niedawno ledwo je widział. Dziś zainteresowały go jego stópki. Uspakaja się u mnie na rękach. Wszystko zmieniło się, jak zostaliśmy sami. Zaczęliśmy się rozumieć i prowadzimy teraz poważne rozmowy matki z synem. Ja mówię, że jest moim najukochańszym syneczkiem, a on mówi agugu:P
A jutro jedziemy na wycieczkę:) Za dwa dni jest nasza druga rocznica ślubu, jedziemy do domku nad jeziorem. Rezerwację zrobiliśmy, jak Rysia nie było jeszcze na świecie, chciałam ją odsprzedać, ale się nie udało, więc jedziemy. Raz kozie śmierć.
Z formalności, ciągle czekamy na rozprawę MB. Mam nadzieję, że niedługo Rysiu będzie tylko nasz.