To teraz dla odmiany nie dzieje się nic;)

Ale czy mi z tym źle? Wcale a wcale:) Zatapiam się codziennie w tym moim małym wielkim szczęściu i wciąż nie mogę uwierzyć, że życie może być takie po prostu. Nas dwoje, Ryś i pies. Rodzina. Nasz syn jest zdrowym, energicznym, uśmiechniętym i pięknym brzdącem.
Wróciłam ostatnio do starych postów i wzruszyłam się, czytając wpis z 16 lutego. Napisałam wtedy: "Ale czuję, że już gdzieś tam jest, mam nadzieję, że kobieta, która go nosi, dba o niego na tyle, na ile może. Że nie pije. Że myśli o przyszłości tego dziecka, chociaż chwilami."
Boże mój, naprawdę był! Urodził się raptem miesiąc później. Patrzę teraz jak śpi i robi mi się ciepło na sercu, jest taki spokojny, taki nasz. Chciałabym pochwalić się całemu światu naszym szczęściem. I duma mnie rozpiera! Uwielbiam, jak ludzie się nad nim rozpływają, a nie jest to trudne, bo Ryś to mały czaruś, czaruje uśmiechem i ciemnymi oczami. Taka moja mała matczyna próżność;)
Znajoma zapytała mnie ostatnio, czy już czujemy się rodzicami. Nie zrozumiałam jej pytania, bo ja matką czuję się od samego początku, od momentu, kiedy dowiedziałam się o Rysiu, nawet go jeszcze nie widząc. Ok, na początku mówienie o nim "mój syn" i o sobie "mama" nie było całkiem naturalne, musiałam się do tego przyzwyczaić, ale trwało to dosłownie chwilę. Ta sama znajoma zapytała mnie, czy pamiętam jeszcze, jak wyglądało moje życie bez dziecka. Pamiętam, a jakże. Pamiętam te wszystkie lata okupione żalem, marzeniami i zawiedzionymi nadziejami. I nie chcę do tego więcej wracać. Decyzja o adopcji była najlepszą decyzją w naszym życiu, podjętą świadomie i w najbardziej dla nas odpowiednim momencie. Bo to właśnie Ryś miał być naszym synem. To on mi się śnił:) Nawet teraz, tworząc ten wpis, mam gulę w gardle. Bo bardzo, bardzo go kocham...
Żeby trochę zrównoważyć ten obrazek i żeby nie było aż tak cukierkowo, przyznam się, a co, że czasem się też denerwuję. Nie na Rysia, ale na różne sytuacje. Jestem osobą, która lubi realizować plan, i nie cierpię, jak coś idzie nie po mojej myśli. No cóż, dziecko skutecznie to rewiduje;) Powoli, ale to bardzo powoli, zaczynam to akceptować. Na szczęście jest mój małżonek, który naprowadza mnie na dobrą drogę:)

Ryś skończył pięć miesięcy i ostatecznie postanowiliśmy rozszerzyć mu dietę. Na razie od kilku dni dostaje tylko marchewkę i ją po prostu uwielbia. Powoli będziemy wprowadzać dalsze produkty, bo ewidentnie jest na to gotowy. Brzuszek też jakoś sobie radzi. Jedyne zmartwienie to zęby. Idą, idą i wyjść nie mogą. No i w ostatnich dniach mamy w domu małą marudę, która wszystko pożera i pluje na potęgę. Sama radość:)